Zeehond

Met het risico dat er deze week geen avondeten zal zijn voor de thuisblijvers, dat de gewassen kousen uitgeput raken, dat de hond zijn mand opeet uit verveling, dat de kat in alle stilte haar gevoeg naast de overvolle kattenbak deponeert, dat de zoon te laat op school komt omdat ik er niet ben om hem 3 keer wakker te roepen, ben ik toch vertrokken. Er was geen andere optie. Waar een ziektebriefje je nog indekt voor het niet uitvoeren van je taken op de werkvloer, heeft dat papiertje thuis geen enkele impact. Het enige wat je als moeder kan doen, is weglopen. En dat is dus wat ik heb gedaan deze week.

Voor alle duidelijkheid, ik ben niet in het geheim vertrokken. Ik heb iedereen braaf ingelicht dat ik weg ging en ooit wel terugkwam. Dat was het minste wat ik kon doen, leek me. En daarna heb ik mijn valies gepak, ben ik in mijn auto gestapt, heb ik mijn bestemming ingetikt en ben ik de navigatie gevolgd in noordelijke richting om een dik uur later aan te komen op de plek waar iedereen gaat die wil rusten of revalideren: de zee.

De kust vind ik op z’n best buiten het zomerseizoen, om vele redenen, en één ervan -die ik nu pas ontdek- is dat ik hier blijkbaar gratis mag parkeren, dat kan zelfs niet op de parking van het ziekenhuis. Van zodra ik mijn spullen heb uitgeladen, doe ik een verkennende wandeling. Zo zonder zomertoeristen, ligt de badstad er op het eerste zicht wat werkloos bij. Een groot deel van de winkelpanden staat leeg of is gesloten. De ramen zijn bestoft en beslagen door het vele zand. Behalve dan van de horecazaken, die draaien op volle toeren voor de achterblijvers, de echte kustbewoners. Al zijn het voornamelijk senioren die hier rondlopen of moet ik zeggen rondrijden. Want in bijna elk inkomportaal van één van de vele flatgebouwen staat er wel een elektrische scootmobiel geparkeerd, te wachten tot meneer of mevrouw zin heeft in een rondje Benidorm Basterds. En na hun middagdutje zie ik ze talrijk zitten in de vitrines van hun favoriete tearoom of brasserie met hun grijze haren, achter koffies, taartjes en pousse-cafés.

Vlakbij de zeedijk hebben de stadswerklieden geen tijd voor koffie. Ze zijn druk in de weer met het afbreken van de strandhuisjes. Hun heftrucks maken brede sporen in het zand en leggen de witte wanden in stapels op de dijk. Nu ik hier toch ben, besluit ik ook maar eens wat sporen na te laten in dat zand. Ik kijk naar mijn schoenen. Uitdoen of niet? Omdat zand tussen je tenen onvermijdelijk is, met én zonder schoenen, houd ik ze aan. Bij elke pas zak ik weg, waardoor het voelt alsof ik eerder achteruit ga dan vooruit, maar het maakt niet uit, ik heb alle tijd. Wanneer ik de helling over ben, zie ik de zee in de verte liggen. Ze lijkt in rust en leunt tegen de horizon aan. De hoofdrolspeler in dit decor is de weidse zandvlakte met al zijn kleurschakeringen, van beige, bruin tot goud, dooraderd met zilveren waterkanaaltjes en plassen achtergebleven zeewater die afwisselend de zon en de wolken weerspiegelen. Ik ga even zitten om van het zicht te genieten en kijk toe hoe enkele honden rond de waterplassen ravotten, hoe de meeuwen wat verderop ongestoord de vloedlinie afspeuren op lekkers en kijk naar de wandelaars zoals ik, die hier gewoon zijn om niets te doen behalve rond te kijken en de zilte lucht in te ademen.

Ik sta op en stap door tot op het donkerste kleur zand dat het best begaanbaar is. Welke kant ik uit ga, maakt niets uit, dus loop ik gewoon met de wind mee. Ik kruis enkele wandelaars, meestal vergezeld door hun viervoeters, een paar joggers en zelfs twee ruiters die langs de zee galopperen. Ik kan niet paardrijden maar als je dit ziet, zou je het willen kunnen. Na een poosje stappen, zie ik in de verte twee figuren staan met oranje fluohesjes. Het lijkt me wat vreemd. Is het politie? Is er iets gebeurd? Een ongeval, een moord? Als ik naderbij kom, zie ik nu ook oranje kegeltjes in een wijde cirkel op het zand. Midden in die cirkel ligt er iets. Ik kan niet goed zien wat het is, maar in mijn ogen lijkt het gewoon op een hoopje zand. Omdat ik nu echt wel nieuwsgierig ben, wandel ik wat dichter naar de fluojassen toe. Het zijn geen agenten maar gewoon twee burgers met een fluorescerend hesje die de cirkel lijken te bewaken. Omdat de mannen de indruk wekken dat ze zich toch maar een beetje staan te vervelen, durf ik vragen wat er gaande is. Hij wijst naar het midden van de cirkel, ‘Een zeehondje,’ zegt hij, ‘het is aangespoeld en wil uitrusten. Wij waken erover dat niemand het lastig valt of opjaagt, zodat het kan rusten en straks met de zee terug kan wegzwemmen.’

We staren samen naar het hoopje dat een 10-tal meter verder ligt en nu ineens beweegt. Het zwaait met zijn staart, richt zijn kop even op en gaat weer liggen. ‘Dat kan wel nog even duren, zo te zien,’ lacht de man. In een volgend leven wil ik een zeehond zijn, bedenk ik, welk luxebeest kan er nu rekenen op twee bodyguards die jouw rust komen bewaken? Ik wens hem veel geduld toe en wandel dan op het gemak terug. Op de terugweg koop ik nog wat proviand en een gebakje. In het appartement waar ik de komende dagen logeer, geniet ik eerst van die zoetigheid en daarna vlij ik me in de zetel, met een kopje thee, de radio op gedempte muziek en een stapeltje boeken, waarvan ik nog moet uitmaken welke ik eerst zal lezen. En dan besef ik het ineens. Zie mij hier liggen aan de zee, dankzij mijn persoonlijke lijfwachten thuis die mij dit gunnen, een weide boog van tijd en ruimte rond mij helpen afbakenen en geduldig wachten tot ik weer zin heb om verder te zwemmen… Ik ben een dikke vette zeehond.