Feminisme

Ik zit voor de dokter die afwisselend naar mij en naar haar scherm kijkt. Filip zit naast me en samen vernemen we in detail hoe de operatie volgende week zal verlopen. Op zich heb ik geen schrik voor een operatie. Je komt binnen in het ziekenhuis, gaat onder narcose en wordt pas terug wakker nadat alles is gepasseerd. Zo niet, deze keer. Blijkbaar moet ik vooraf nog een ganse batterij onderzoeken ondergaan, van puncties en inspuitingen tot foto’s en scans en word ik pas na de middag geopereerd. De dokter is uitverteld, maar wil mij niet zonder nazorg naar huis sturen. Ze belt een zorgkundige op die ons begeleidt naar een huiselijk ingericht kabinet. Er is een salonnetje in felle kleuren en een salontafel met doekjes voor het geval er iemand een snotneus krijgt.

Na de medische uitleg van de dokter, overloopt de zorgkundige hier een lijstje met praktische aspecten van operatie en opname. Ik ben dankbaar dat er zoveel zorg is voorzien, maar eigenlijk ben ik verzadigd van info. Ik luister een beetje gelaten, mijn blik dwaalt rond in het kleurrijke zorgkabinet. Er hangen foto’s aan de muur, bedankingskaartjes, motiverende quotes… Ik kijk terug naar de vrouw en bedenk dat ik moe ben en vooral zin heb om nu snel naar huis te gaan. Maar dan heeft ze het over de mogelijke nevenwerkingen van mijn operatie aan borst en oksel. ‘Jouw arm kan een beetje doof aanvoelen, maar je mag hem gewoon bewegen. Licht huishoudelijk werk zal geen probleem zijn, zolang je geen hoge keukenkasten beginnen uit te kuisen of af te stoffen.’ Ineens ben ik weer alerter. Ik zou mezelf nu niet echt feministisch noemen, maar van dit soort uitspraken zou je het verdorie worden. Alsof mijn enige ambitie als vrouw mag zijn dat mijn keukenkasten blinken! Filip kijkt me zijdelings aan en voelt wat ik denk. Met geveinsde sérieux grapt hij dat ik dat dan best nog eens zal doen vóór de operatie. Ik moet lachen, maar blijf toch met een wrang gevoel zitten. Filip is zelf nog niet zo lang geleden aan zijn rug geopereerd. Tegen hem hebben ze nooit gezegd of en welk huishoudelijk werk nog binnen zijn mogelijkheden viel. Echt waar. Alsof ik wakker zal liggen van het stof op of in mijn keukenkasten. Fuck it! Het enige wat mij interesseert om dat ziekteverlof hier door te komen is of ik zelfredzaam genoeg zal zijn om bijvoorbeeld zelf een boterham te smeren, of ik met mijn linkerarm nog zal kunnen typen om een blogje te schrijven en of ik niet te moe zal zijn om te lezen. Maar dat staat niet op het lijstje. Dat zal ik proefondervindelijk moeten vaststellen.

‘Ben je wakker mevrouw, gaat het van de pijn?’ Ik doe mijn ogen open en kijk in het gezicht van iemand die mij bezorgd aankijkt. Aan de steriele witte omgeving en de piepende toestellen rond mij, leid ik af dat het een verpleegster moet zijn.
‘Ja, maar ik voel me zo suf,’ mummel ik met een kurkdroge mond. ‘Dat is normaal na zo’n operatie, blijf nog maar een beetje rusten…’ Ik ben opgelucht dat hier verder niets van mij wordt verwacht en sluit weer mijn ogen. Het enige wat ik wil is slapen, maar met al die geluiden rond mij is dat moeilijk. Personeel loopt op en af, bedden worden aan- en afgevoerd. We moeten hier met tientallen samen liggen, afgescheiden door gordijntjes. Ergens rechts van mij hoor ik een oudere vrouw herhaaldelijk vragen of ze nu eindelijk naar haar kamer mag. Een paar bedden meer naar links, zegt de verpleging tegen iemand dat hij stil moet liggen, dat hij nu echt niet op zijn zij kan gaan liggen zo net na een heupoperatie. Voor mij is een glazen box waar ze een kinderbedje binnenrollen met een baby die klagend huilt. Even later zie ik de mama komen aansnellen, waarna het gehuil gelukkig wat stiller wordt. Twee verpleegsters houden even halt bij mij, ze veronderstellen waarschijnlijk dat ik slaap en blijven stilletjes onder elkaar konkelfoezen over een personeelsevenement waar ze geen zin in hebben. ‘Mag ik dan nu naar mijn kamer,’ hoor ik de vrouw rechts weer roepen. ‘Nee, je moet echt nog even hier blijven,’ zegt een van de verpleegsters kortaf en dan heel stil zodat ik alleen het kan horen, ‘voor de drieduizendste keer.’ Ze zien nu dat ik wakker ben en vragen: ‘Wil je een ijsje, mevrouw?’ Dat is iets nieuws. Blijkbaar krijg je nu standaard een ijsje na een operatie, een waterijsje in alle kleuren van de regenboog. Normaal ben ik daar niet zo zot van, maar ik neem het gretig aan, met mijn rechterhand. En wat een smaakontploffing is me dat! Na al na al die uren zonder iets te drinken of te eten, is dit het zaligste, zoetste, lekkerste waterijsje dat ik ooit heb geproefd, als een kleurrijke drug, beter dan pijnmedicatie, die mij even helemaal weghaalt uit de hectiek van de recovery.

Ondertussen ben ik terug thuis en valt dat voorlopig nog reuze mee met mijn linkerarm. Maar uit protest -aangewakkerd door een pas ontloken feminisme- doe ik soms alsof zelfs licht huishoudelijk werk te lastig is, door bijvoorbeeld mijn bord niet zelf in de vaatwas te steken. Want ai, dat is een beetje laag, zo diep bukken. Maar alles wat ik graag doe, lukt wel. Schrijven bijvoorbeeld, languit liggend in de zetel met de laptop op mijn schoot. Dat gaat perfect tot de kat om aandacht komt vragen en zich zo ongeveer op mijn klavier komt installeren waardoor ik niet meer alle letters ter beschikking heb en ik haar eerst wat moet aaien tot ze ze weer vrijgeeft. Maar ook dat lukt. En slapen, dat is het beste medicijn, zei iemand. Wat een geluk dat ik dat nu toch wel eens zeer graag doe. En tussendoor antwoord ik op berichtjes, ook dat kan ik. Vrienden vragen hoe het gaat en of en wanneer ze mij een bezoekje mogen brengen. En dan denk ik, leuk, en vlak erna… shit mijn keukenkasten!