Muppet

Deze week stonden alle planeten op één rij. Dat wist Mattis mij te vertellen. Dat is straf, dacht ik, niet omdat die planeten dat kunnen, een rijtje vormen, maar die timing. Waarom nu, vroeg ik me af. Net nu hier op aarde complete chaos heerst. Is dat nu het moment daarboven om te doen alsof alles op orde is in het heelal? Nu de voorpagina’s van onze kranten te klein uitvallen om de meest choquerende nieuwsfeiten de aandacht te geven die ze verdienen. Net nu we hier niet weten waar eerst op focussen: de eindeloze regeringsonderhandelingen of de gelekte supernota’s, de platgebombardeerde steden of de getraumatiseerde kinderen, de uitgehongerde bevolkingsgroepen of de losgeslagen regeringsleiders…

De wanorde hier beneden is overal voelbaar. Tot op elk niveau. Zelfs in mijn kleine leven. De enige orde in mijn huisgezin deze week zijn de wasmanden die op één rij staan. Voor de rest lijkt alles halverwege of overhoop, in mijn huis én in mijn hoofd. En dan helpt het ook niet als iedereen rond mij ook nog eens één of ander probleem heeft, dat blijkbaar enkel kan worden opgelost door mijn interventie. Kapotte steps, honden die willen wandelen, verloren geraakte identiteitskaarten, revalideren na vastgezette ruggenwervels of leren autorijden -wat blijkbaar ook al niet meer kan zonder dat je als moeder een ‘vormingsmoment’ volgt-.

Maar dat is allemaal nog het minste van mijn zorgen. Wat mij nog het meest verontrust is dat net op het moment dat onze planeten daarboven hun kunstjes etaleren, wij hier opgezadeld zitten met een Amerikaanse president die -laat ons wel wezen- eruitziet als een snel in mekaar geflanste Muppet. Of waar kan je zijn figuur nu beter mee vergelijken? Met zijn vierkant bakkes van lichtoranje mousse waarin ze met een Stanley mes snel een rechte snee hebben gemaakt zodat het ding toch af en toe eens zijn mond kan open doen om wat Muppet-taal te produceren, twee matte broeksknoopjes als ogen, en op zijn kop een toef gelige vlasdraad, in vorm gehouden met wat varkensvet, twee attributen die waren achtergelaten door de loodgieters die het lek in de begroting kwamen repareren.

Staat ons goddelijk universum waarlijk net nu op één lijn, uitgerekend op de dag dat zo’n dubieus figuur zich in het meest gezaghebbende kantoor van de wereld komt nestelen? Naar het schijnt liet hij daar al meteen een knop installeren. Het was zijn eerste wapenfeit. Een knop op dat statige bureaumeubel vlak naast het historische telefoontoestel waarmee wereldleiders elkaar bellen en waarmee hij binnenkort met zijn vrienden Putin en Kim Jong-un vuile moppen zal uitwisselen. Toen ik dat hoorde, stelde ik me zo’n rode buzzer voor, zoals van de juryleden in The Voice en hoopte ik even dat het einde van dit onheilspellende tijdperk eindelijk in zicht was. Maar nee. Het is niet zo’n knop. Als Mister Muppet erop duwt, gaat er geen atoombom de lucht in, maar is dat alleen maar het signaal… dat hij een Pepsi wil. Tja, meer kan je niet verwachten van een stel hersenen van Muppet-mousse.

Blijkbaar is onze zelfverklaarde Messias verslaafd aan Pepsi. Waarschijnlijk hebben ze er een nieuwe functie voor gecreëerd, naar analogie met de cola-man uit de legendarische reclame, al zal het in dit geval wel een vrouw zijn: de Pepsi-madam. Elke keer hij op de knop duwt, komt ze in een strak mantelpakje, met diepe decolleté en nauw aansluitende rok uit de coulissen met een blik gekoelde cola op een zilveren dienblad. Meneer de president gunt haar pas een blik waardig als ze vlak bij hem staat, maar laat niet na haar te bedanken, met een plagerige slag op haar achterwerk. Dan moet ze naar hem lachen ´met een verlegen maar gecharmeerde blik’. Zo staat in haar functiebeschrijving, want anders was het haar laatste optreden hier en wordt er een nieuwe Pepsi-madam besteld. Dan mag ze weer vertrekken. Pas als haar kont uit zijn vizier is verdwenen, neemt hij zelfvoldaan een slok van zijn cola terwijl hij verder nadenkt over zijn ‘nieuwe wetten’ die hij aan het ondertekenen was. ´Dat vrouwen moeten lachen als je op hun kont slaat’, bijvoorbeeld, dat is er één van. ‘Dat alle Amerikanen gelijk zijn, maar sommigen gelijker dan anderen,’ is ook een goeike verdorie, denkt hij bij zichzelf, dat niemand daar nooit eerder is opgekomen! De cola doet hem goed, hij is op dreef, en oh ja, ‘dat alle planeten voortaan op één lijn achter hem moeten staan.’ Hij grijnst in zichzelf en zet nu het blikje neer, niet op, maar vlak naast het dienblad, zodat de vochtige condens een mooie kring maakt in het onberispelijke donkere mahoniehouten werkblad. Ja. Dat is waarvoor hij het doet en dat is wat presidenten moeten doen in dit Witte Huis: sporen nalaten voor de eeuwigheid.