Europapa

Ik geef het grif toe. Toen Joost Klein een paar maanden geleden in de Slimste Mens verscheen vond ik het een rare kerel. Hij zat daar als een weirdo te gesticuleren met zo’n vreemde grimas op zijn gezicht. ‘Waar hebben ze die nu weer opgevist,’ zei ik nog tegen Filip, ‘wat heeft die in godsnaam gepresteerd om tussen zogenaamd bekende mensen te zitten?’ Joost wist het zelf ook niet zo goed, denk ik, alsof hij evengoed verrast was dat hij daar was beland en dus bedacht hij ter plekke maar een stunt die zijn bestaansrecht als deelnemer met terugwerkende kracht zou bevestigen: hij zou meedoen aan het Eurovisiesongfestival!

‘Is dat echt officieel?’ stotterde Erik Van Looy die voor even zijn slappe lach inhield om een serieuze vraag te stellen. ‘Nog niet,’ antwoordde meneer Klein zelfzeker ‘maar, dat komt, ik heb dat gemanifesteerd.’ Nu was mijn aandacht getrokken. Iemand die op tv verkondigde dat hij iets zou manifesteren* en daar zo zeker van was dat hij dat durfde uit te spreken voor een slordige twee miljoen kijkers. Straf. Nog straffer vond ik het toen een paar weken later effectief werd aangekondigd dat Joost Klein Nederland zou vertegenwoordigen. Wauw! Het was hem gelukt! En dan nog met zo’n zot nummer. Ik hoorde het de eerste keer op het nieuws. Hij stond daar als een gek stripfiguurtje met piepoogjes zo aanstekelijk vrolijk te wezen dat zelfs zijn doventolk ernaast in beeld niet meer verstaanbaar was omdat ze, danig gebeten door de Joost-vibe, niet meer stil kon blijven staan. Ik was fan. En ik niet alleen. Ook mijn zonen, die nog nooit naar Eurosong hadden gekeken, volgden Joost op de voet, zij het dan niet letterlijk maar online.

Een paar weken voor het festival dreigde het al even mis te gaan. Er gingen stemmen op van manifestanten om als artiest Eurosong te boycotten omdat Israël meedeed. Ik heb nu ook wel geen sympathie voor wat Israël uitspookt maar dit is nu toch wel de wereld op zijn kop! Joost mag nu wel groots dromen, het is niet aan hem om de wereldvrede op te lossen. Die artiesten doen toch maar gewoon mee aan een liedjeswedstrijd die -in dit geval- dan ook nog eens uitgerekend is opgericht om (ik heb het opgezocht) ‘landen in Europa door middel van muziek te verenigen in het na-oorlogse Europa‘! Het zou toch maar logisch zijn om een regel op te stellen dat landen in oorlog sowieso niet mogen deelnemen aan Eurosong (en bij uitbreiding aan alle internationale tornooien en sportmanifestaties)? Misschien zou er dan iets meer druk zijn vanuit het eigen land om dergelijke zinloze wantoestanden te beëindigen. Maar soit, wie ben ik. Ik ben Joost Klein niet. Al was hij nu toevallig wel van hetzelfde gedacht. Gelukkig maar.

Eindelijk was het zover. De avond van de halve finale. De chips en de drankjes stonden klaar. En ook de zonen keken voor een keer niet naar Netflix, maar naar een ouderwetse televisie-uitzending. Een historisch moment. Ook voor ons, wij die absoluut géén Eurosong-fan waren. En zo geschiedde. We doorstonden alle gekweel en gejel alleen maar om Joost te zien. Het was een lange avond. Geen enkel ander nummer kon ons bekoren, zelfs niet dat van onze eigen Mustii, en toch keken we het uit, uit compassie omdat hij zo melodramatisch stond te kronkelen en omdat hij nu toevallig dezelfde naam had als ons kat. Het mocht niet baten. De act was iets te duidelijk gericht op de klassieke Eurosong-gayscene, maar wij liepen er niet warm van. Het klinkt hard, maar we waren nu eenmaal niet emotioneel betrokken en dus niet eens ontgoocheld toen hij afviel. Maar dat Nederland doorging naar de finale, dat maakte onze avond goed. We hadden er zelfs het spektakel van het Noorderlicht met plezier voor gemist. Nu konden we niet meer anders. Zaterdag zouden we live toekijken hoe Joost Klein zijn droom realiseerde. We overwogen zelfs de Eurosong-App te installeren om te stemmen. Stel je voor.

De dag van de finale gooiden we onze dagindeling helemaal om. Het avondeten werd verschoven naar ‘s middags zodat we zeker niets zouden missen van de uitzending ‘s avonds. -En ja, dat het nu net ook schitterend barbecueweer was, zat er ook wel voor iets tussen.- Aan tafel hadden we het alleen maar over onze blauwe Eurosong-vriend en dat incident waar we eigenlijk niets over wisten, behalve dat het roet in ons eten dreigde te gooien. Een paar uur later viel het verdict. Joost mocht niet meer meedoen! Iemand had klacht ingediend tegen hem omwille van verbale agressie en nu moest een paar weken (!) worden onderzocht of dat terecht was of niet… Je zou bijna hopen dat hij echt schuldig was, anders was het allemaal voor niets geweest die heisa. We waren in shock. Hoe moest het nu verder met die kleine Joost en zijn grote droom? En met ons? Gelukkig hadden we de App nog niet geïnstalleerd en gelukkig was het ‘s avonds nog steeds mooi weer, zo konden we toch nog wat meepikken van dat échte spektakel in Europa, het noorderlicht.

*manifesteren betekent met de kracht van je bewustzijn je dromen tot werkelijkheid maken.