Afscheidsbrief

Beste collega’s

Honderden, zoniet duizenden, e-mails, brieven, berichtjes, verslagen, uitnodigingen… heb ik naar jullie verstuurd, maar deze mail is verreweg de moeilijkste. Niet alleen omdat dit het eerste bericht is na een paar maanden afwezigheid, maar vooral omwille van de inhoud. Een persoonlijke boodschap die niet alleen een impact heeft op mij, maar ook op jullie.

Eind november werd ik -naar mijn gevoel- wat onverwacht thuis gezet door mijn dokter. Pas in de weken erna is het besef gekomen dat ik de laatste jaren wat over mijn limieten aan het gaan was. Een opeenvolging van ‘omstandigheden’ noopten mij ertoe steeds onder hogere druk altijd maar verder te trappen. De niet-aflatende wijzigingen in de regelgeving, de administratieve tsunami, de toenemende eisen van de overheid, de meegroeiende verwachtingen van de leerlingen, de aanslepende corona-hectiek, mijn operatie en herstel daartussen, wijzigingen in het administratief team… Ik voelde me als een circusartiest die balancerend op zo’n wankele éénwieler, ondertussen ook nog eens tientallen bordjes tegelijk in de lucht probeerde te houden. Het was onvermijdelijk, plots vond ik de trappers niet meer, viel ik languit op de grond en hoorde ik het oorverdovende gekletter van de borden op de grond.  

Daarna was er alleen maar stilte. De eerste weken dat ik thuis was, waren heel bevreemdend. Ik heb me bewust afgezonderd van alles en iedereen van het werk. Dat was geen kwaadheid, frustratie of ondankbaarheid. Ik had die afzondering nodig. Ik moest mijzelf terugvinden. Het was een mentale struggle waarin ik mij soms verdrietig heb gevoeld, soms nutteloos, onverschillig en andere momenten angstig en paniekerig: wat nu?

Al vrij snel had ik door dat ik onmogelijk zomaar de draad terug kon opnemen waar ik hem had losgelaten. Bij de gedachte dat ik gewoon weer achter mijn bureau zou gaan zitten, en alles terug op gang zou moeten trekken, kreeg ik het benauwd. Mede door mijn eigen schuld, door de manier waarop ik met problemen omging, controle wou behouden, zijn er teveel zaken scheef gegroeid, heb ik teveel hooi op mijn vork genomen, waardoor ik besefte dat het opnieuw opnemen van mijn functie, zonder aanpassingen,  op de manier waarop ik het altijd had gedaan, niet meer haalbaar zou zijn.

Maar dat hoefde op zich allemaal geen probleem te zijn. Conflicten kunnen besproken worden, systemen kunnen herdacht worden, taken kunnen herverdeeld worden… Maar er was nog iets anders wat mij parten speelde. Na bijna vijfentwintig jaar, dezelfde routine, dezelfde mensen, dezelfde omgeving, kon ik me -zelfs in gedachten- echt niet meer opladen om dit allemaal aan te pakken. Na maanden therapie, coaching en zelfreflectie heb ik ingezien dat het eigenlijke probleem dat ik had, hier niet kon opgelost worden. Ik heb ontzettend veel nood aan iets nieuws, iets wat mij weer zuurstof, inspiratie en goesting geeft om ervoor te gaan… Ik voel me te jong om een oude zuurpruim te worden…

Dus, lieve collega’s, heb ik beslist niet meer terug te komen.

Het is geen evidente beslissing, een vaste job opgeven, temeer omdat ik nog geen zekerheid heb over een nieuwe job. Maar ik voel aan alles dat dit de juiste beslissing is. Ik begrijp dat ik met deze beslissing ook mensen zal teleurstellen. Het voelt een beetje zoals een langdurige relatie beëindigen, aan de ene kant een mix van schuldgevoel en verdriet, maar aan de andere kant ook dankbaarheid en héél veel positieve herinneringen.

En met die dankbaarheid wil ik deze brief dan ook afsluiten. Ik ben ontzettend dankbaar voor het parcours dat ik samen met jullie, dankzij jullie, voor jullie, heb mogen afleggen. Door mijn werk ben ik geworden wie ik ben. Toen ik er voor de eerste keer binnen kwam, had ik nog nooit van de tekenacademie gehoord, kende ik het gebouw niet, wist ik niets af van kunst, niets van administratie en moest iemand mij uitleggen hoe ik de computer (de enige toen!) aan en af kon zetten. Ik vraag me eigenlijk nog steeds af waarom ze me ooit hebben aangeworven. Maar geleidelijk aan heb ik de job invulling gegeven, vulde ik leemtes op, vulde noden aan, maakte me nuttig, leerde bij, groeide mee met mijn job. Dat kon, er was nog ruimte en tijd voor, er was een sfeer van vertrouwen, ik werd omringd door een fantastische team, een zotte bende, collega’s die je na zoveel jaren, eerder vrienden noemt.

Vanaf nu kunnen we hopelijk in de eerste plaats nog vrienden zijn. Geef me nog een klein beetje tijd, maar ik hoop dat ik binnenkort zonder zwaar gemoed en onbezorgd opnieuw zal kunnen binnenwandelen op expo’s en opendeurdagen of zomaar, gewoon om eens goeiendag te zeggen, een koffie te drinken of wie weet -directeur, nijp eens een oogje dicht- een glaasje rosé.

Lieve groeten,

Iris
jouw ex-collega