Links

We zijn op weg naar de Ardèche. Filip aan het stuur, ik in de passagierszetel en de hond in de koffer. Het is een lange rit. Voor wat afleiding staat de radio op. Alleen klinken de meeste Franse radiozenders doorgaans meer als een podcast met eindeloze conversaties over een onderwerp dat je niet begrijpt maar dat belangrijker schijnt te zijn dan vermoeide chauffeurs wakker te houden door verdorie gewoon eens een plaatje te draaien! Na wat heen en weer gezap, geruis en geduld, stellen we ons tevreden met een Franse klassieker. Maar de balade des gens heureux gaat in de eerstvolgende bocht onvermijdelijk weer de mist in. Welkom in Frankrijk!

Meer lezen over Koers

Hoewel de operatie die ik zou ondergaan zelf ook geen pretje beloofde te zijn, was het iets anders waar ik nog het meest tegenop zag: het vooruitzicht een kamer te moeten met delen met een onbekende. Stel je voor dat je op vakantie een hotelkamer zou krijgen waar ook nog iemand anders in huist. Dat zou al wat raar en ongemakkelijk zijn. Maar dat leek me nog niets in vergelijking met de idee een kamer te moeten delen met een vreemde, net nadat je werd opengesneden. En toch – iets met de hospitalisatieverzekering en kamersupplementen – kon het niet anders.

Meer lezen over Tweepersoonskamer

Tijdens een telefoongesprek op het werk zie ik op mijn gsm een bericht van Filip verschijnen. Geen tekst maar een foto van de ingang van de Ikea. Hoewel we door omstandigheden al een paar weken op een matras op de grond slapen en dringend aan een nieuw bed toe zijn, is mijn eerste reactie een lichte teleurstelling. Ik was liever mee geweest om samen nog eens alle opties te bekijken, door de winkel te slenteren en daarna iets te eten in het restaurant… Ik slik de gedachte aan de Zweedse balletjes door en stuur hem voor de zekerheid nog een foto door van het meubel dat we online hadden uitgekozen. Ik moet leren loslaten, fluister ik mezelf toe, alles komt goed en met een beetje geluk slapen we vanavond eindelijk opnieuw in een bed.

Meer lezen over Bedpraat

Het is vrijdagavond. Na twee jaar vieren we eindelijk nog eens een verjaardag. Bij wijze van animatie spelen we darts, zoals vogelpiek tegenwoordig heet. Het bord hangt op in de veranda, keurig uitgemeten, zoals bij de professionals. Het is de finale, de sfeer zit er goed in. Ik imiteer de houding van die dartskampioen met hanenkam, focus me op het piekbord en nijp mijn ogen halfdicht. Ik kan het uitmaken door dertien te gooien, mijn geluksgetal. In normale omstandigheden moet dat lukken, maar de druk is groot. Ik zwiep mijn arm naar voren, los halfweg de pijl en laat gebeuren…

Meer lezen over Darts

In de badkamer trek ik mijn pyjama aan, sla mijn kamerjas eroverheen en slof naar beneden. Overal waar ik voorbijkom, knip ik het licht uit, zet ik toestellen af of trek ik stopcontacten uit. Enkel de tv blijft spelen. In het halfduister installeer ik me aan mijn kant van de zetel, Filip zit al klaar aan de andere kant, in zijn flanellen pyjama. Voor we een programma uitkiezen, drapeer ik nog een plaid over mij heen. Kortom, een doordeweekse avond, halfweg april net nadat we de jaarafrekening voor gas en elektriciteit hebben ontvangen. Een graadje minder, een laagje meer, het is ons nieuw levensmotto.

Meer lezen over Besparingen

“Mag ik iets vragen mevrouw?” Iemand stelt me die vraag in de supermarkt. Ik sta in een hoek gedrumd tussen twee koeltoonbanken van de zuivelafdeling. Na meer dan een jaar gemaskerd winkelen waarbij ik onder dwang een grote boog moest maken rond andere klanten, voelt het vreemd van zo nabij te worden aangesproken. De vraagsteller is een dame die ik iets ouder schat dan mezelf. Haar gezicht komt mij niet bekend voor. Herkent zij mij wel van ergens? Of wat kan deze onbekende persoon van mij willen? Ze is kleiner dan ik, wil ze dat ik voor haar iets van het bovenste schap neem? Of heb ik de laatste pot van haar favoriete yoghurt voor haar neus weggenomen?

Meer lezen over Boodschappen

Tot zondag en PS: wij drinken geen alcohol deze maand…
Ik duw op verzenden en weet dat de andere kant nu een zuur gezicht zal trekken. Het is een vervelende voetnoot die ik er moet aan toevoegen tijdens tournee minerale. En zeker deze keer, bij een uitnodiging voor een uitgesteld nieuwjaarsetentje, we zullen erbij zitten als vegetariërs in een grill-restaurant.

Meer lezen over Februari

Het is maandag, ik sta net op de crosstrainer als mijn telefoon afgaat. De beller heeft geluk, mijn hartslag is nog laag genoeg om iemand te woord te staan. De dame aan de andere kant van de lijn stelt zich voor als een collega. Haar naam zegt me niet meteen iets, maar dat is op zich niet vreemd. Bij het stadsbestuur heb ik honderden collega’s waarvan ik de meeste nog nooit heb gezien en zij mij ook niet. Slechts één keer per jaar is er een gelegenheid al die mensen te ontmoeten: de nieuwjaarsreceptie voor het stadspersoneel.

Meer lezen over Interview

De inkomhal van het kinderziekenhuis in UZ Leuven voelt aan als de vertrekhal van een moderne luchthaven. Het is er weids en wit en in de lucht zweeft een reuzegrote vogel in origami in lichtblauw met witte wolkjes. Mijn zoon en ik staan er rond te gapen als twee toeristen die de weg kwijt zijn, onze koffer op wieltjes sleept achter ons aan. Aan de onthaaldesk vernemen we dat we ons moeten aanmelden bij een incheckbalie. We trekken een nummertje, wachten onze beurt af en bekomen ondertussen nog wat van de stresserende rit naar hier, het jachtige verkeer rond Brussel in combinatie met regenbuien… Dat we op tijd zijn, hebben we enkel te danken aan het feit dat we door de zenuwen veel te vroeg thuis zijn vertrokken.

Meer lezen over Kinderziekenhuis