Afbeeldingen

Op donderdag komt de poetsvrouw, eten we meestal spaghetti, zetten we de vuilniszakken buiten en vertrek ik rond 19u. Met muziek in mijn oortjes, spring ik op mijn fiets en rij ik op een gezapig tempootje naar het centrum. ‘It’s a beautiful life’ zingt de zanger en hij heeft gelijk, vind ik. Zie mij hier rijden. Me, myself and my laptop. Op weg naar mijn date, naar mijn vriendinnen van het geschreven woord, om te doen wat ik het liefst doe: schrijven. Al weet ik nog totaal nog niet waarover. Maar dat is het concept van de avond, ik laat de inspiratie komen en als die niet komt, drink ik wel een Apérol -en anders ook.

Meer lezen over Inspiratie

Na bijna 5 jaar hondenweides te frequenteren kan ik het officieel bevestigen: honden lijken op hun baasje. Ik heb verschillende varianten gezien: oudere dames met grijze permanente, perfect assorti met de witte poedel-look van hun kleine keffer, chihuahua’s in haute-couture jasjes die mij grommend aankeken van op de schoot van vals poezelige miss Hiltons, een Samsonachtig beestje dat geen hand voor zijn ogen zag door zijn slecht onderhouden coiffure en dus blindelings werd vooruitgetrokken door een dikbuikige man met al even warrig kapsel. Het is dus puur uit ervaring, maar als ik nu in de hondenweide een slanke sportieve man zie staan met lang blond haar dan weet ik direct van wie die langharige Afghaanse windhond is die rondspringt alsof hij aan elastieken hangt. Maar het gaat nog veel verder dan dat. De gelijkenissen zijn niet alleen op uiterlijk vlak. Soms verdenk ik honden ervan, zo trouw te zijn, dat ze uit sympathie dezelfde kwalijke en minder kwalijke eigenschappen van hun baasje overnemen. Neem nu onze hond Lucy. Haar speelse karakter, in haar enthousiasme soms iets te botsbollig, maar goed van inborst en altijd goesting om te eten. Helemaal Filip.

Meer lezen over Honden

Mattis was een dag oud, toen zijn vader hem uit zijn wiegje nam en met gestrekte armen in de lucht hield. Hij bekeek het pasgeboren mensje en zei na een tijdje vol compassie: “’t is toch wreed dat dit wezentje nu nog zoveel jaar op de schoolbanken moet gaan zitten.” De baby reageerde niet. Hij hing er half slapend bij. Zijn beentjes nog tegen zijn lijfje opgetrokken als in de baarmoeder. Daar had hij vanaf dag 1 ondervonden dat alles min of meer vanzelf in orde kwam in dit leven. Hij was er dus fraai gerust in en gedroeg zich -achteraf bekeken- even gelaten en onbekommerd als tijdens zijn latere schoolcarrière. Op zijn gemak walsend tussen huiswerk en opdrachten door, net genoeg inspanning leverend om nergens te blijven haperen. Het is pas de laatste jaren, nu het einde van zijn middelbare school in zicht kwam, dat er ergens een besef leek door te sijpelen: als hij dit bon vivant leventje wou aanhouden en niet in een of andere eentonige job wou belanden, was het nu de moment om een tandje bij te steken. En dat is de reden waarom we vandaag samen op pad zijn.

Meer lezen over Kot

“In goeie en kwade dagen.” Het klinkt evident, als je trouwt, al weet je op dat moment niet wat voor kwaads dat allemaal kan zijn. En op je trouwdag lig je daar ook niet wakker van. Maar na 8 jaar ‘in de echt gehuwd’ heb ik daar nu toch al een beter zicht op. Nu weet ik dat er soorten en gradaties van bestaan. Je hebt subtiele ergernisjes, zo klein als het dopje van een tube tandpasta of zo stil als het biepje van een gsm in de nacht (van iemand die de slaapstand weer vergat te activeren!) en je hebt grootsere varianten, even dreigend als donkere wolken na een zwoele zomerdag en even verlammend als de bijhorende donderslagen.

Meer lezen over Job

Baby’s. In het begin zijn ze allemaal wollig en zacht. Je kan er verwonderd naar blijven kijken, je kan er uren over vertellen tegen vrienden. Alles wat ze doen is entertainment. Hoe hun ogen knipperen, de geluidjes die ze produceren, hun blonde babybles, de beweging van hun handen, hun glimlach. Alles is grappig en leuk. Maar rond hun tweede levensjaar vindt er een schokkende metamorfose plaats.

Meer lezen over Terrible two

Moest er een schoonheidswedstrijd bestaan voor straten, wegen en buurten, dan zou die van ons niet eens in aanmerking komen om er ook maar aan deel te nemen. Andere straten kunnen uitpakken met een kleurrijk bloemenperkje of een rond punt met iets wat lijkt op kunst, met artistieke straatverlichting, een Mariakapelletje op een hoek of een historische gevel waar iedereen naar opkijkt. Maar niets van dat bij ons. Echt niets. Dat komt omdat we in een grijze steenweg wonen. Zo’n straat die van oorsprong niet eens bedoeld was om te wonen, maar gewoon een passagestuk was. Een rechte lijn van kerk tot kerk, een verbindingsstuk tussen twee dorpen.

Meer lezen over Buren

Deze week stonden alle planeten op één rij. Dat wist Mattis mij te vertellen. Dat is straf, dacht ik, niet omdat die planeten dat kunnen, een rijtje vormen, maar die timing. Waarom nu, vroeg ik me af. Net nu hier op aarde complete chaos heerst. Is dat nu het moment daarboven om te doen alsof alles op orde is in het heelal? Nu de voorpagina’s van onze kranten te klein uitvallen om de meest choquerende nieuwsfeiten de aandacht te geven die ze verdienen. Net nu we hier niet weten waar eerst op focussen: de eindeloze regeringsonderhandelingen of de gelekte supernota’s, de platgebombardeerde steden of de getraumatiseerde kinderen, de uitgehongerde bevolkingsgroepen of de losgeslagen regeringsleiders…

Meer lezen over Muppet

Vandaag is een bijzondere dag. Of ja, eigenlijk ook niet, want op zich is er niets anders dan gisteren. Er is alleen één klein dingetje gewijzigd, een cijfer op de kalender. Jawel, we zijn begonnen aan een nieuw jaar. En dat idee triggert de gedachte dat we op een of andere manier opnieuw kunnen beginnen. Ineens heeft iedereen het dus over ‘goede voornemens’. De voornemens variëren sterk, maar je kan ze grosso modo opdelen in twee groepen. Sommigen willen vooral méér van iets: meer sporten, meer lezen, meer sparen en anderen willen minder van iets: minder suiker eten, minder drinken, minder nieuwe kleren kopen. Ik voel een lichte voorkeur voor de visie van de eerste groep, maar ben er zelf nog niet helemaal uit. Zo’n levensbepalende keuze maken, dat is voor mij niet simpel. Want kiezen is verliezen. Ik heb het er al mijn hele leven moeilijk mee. Een keuze maken werkt verlammend, vooral als ik er te lang over kan nadenken.

Meer lezen over Voornemens

Het is iets na zeven ‘s morgens en nog pikdonker buiten. Ik voel me niet zo ‘zen’ als ik zou willen zijn wanneer het vakantie is en je op reis mag vertrekken, al snap ik niet hoe dat komt. Misschien omdat het de eerste keer is dat we naar Frankrijk rijden met onze nieuwe -weliswaar tweedehandse- auto. Het is nog wat wennen als je altijd met een camionette hebt gereisd waar er onbeperkt plaats was voor bagage en hond Lucy gezellig tussen ons in zat. Nu zit de te krappe kofferruimte volgestouwd met reistassen en ligt Lucy noodgedwongen op de achterbank. Filip is chauffeur en ik zit zwijgend voor mij uit te staren. Mijn blik dwaalt wat onwennig rond en blijft haken bij het dashboard dat vreemd genoeg in het midden zit in deze wagen, waardoor ik als passagier kan meekijken of er nog benzine genoeg is en of Filip niet te snel rijdt. Ik ben benieuwd welke dynamiek dat zal geven tijdens de autorit.

Meer lezen over Dashboard

‘Uit welk land kom jij?’ De vrouw met Afrikaanse roots naast me kijkt me vragend aan met haar donkere ogen. Ze heeft meteen door dat ik hier de vreemde eend in de bijt ben. Mijn bedoeling om deze infosessie zo onopvallend mogelijk bij te wonen, is duidelijk mislukt. Ik had nochtans een plaatsje gezocht ergens achteraan in het klaslokaal, maar na mij kwamen nog zoveel mensen binnen dat ik geleidelijkaan helemaal omringd werd en me nu te midden van de groep bevind als een illegale indringer. Ik beken dat ik gewoon uit België kom. Ze fronst haar wenkbrauwen en wijst naar het digibord waarop de titel van deze infosessie geprojecteerd staat: ‘Zorgopleiding voor anderstaligen.’

Meer lezen over Woordenschat