Categorie: 2025

Een paar jaar geleden werd ik door Libelle gecontacteerd. Ze waren op zoek naar een nieuwe columniste, en ik was samen met een viertal andere onbekende bloggers geselecteerd als mogelijke kandidaat. Toen ik het telefoontje aannam, stond ik het ene moment aan de grond genageld van ongeloof — hoe waren ze bij míj terechtgekomen? — en het volgende moment sprong ik een gat in de lucht. Dát was wat ik wou doen! Ze gaven me nog een weekje bedenktijd. Ik sputterde tegen dat ik die niet nodig had. Toch drongen ze erop aan. Er was namelijk een belangrijke voorwaarde…

Meer lezen over Intensief

Met het risico dat er deze week geen avondeten zal zijn voor de thuisblijvers, dat de gewassen kousen uitgeput raken, dat de hond zijn mand opeet uit verveling, dat de kat in alle stilte haar gevoeg naast de overvolle kattenbak deponeert, dat de zoon te laat op school komt omdat ik er niet ben om hem 3 keer wakker te roepen, ben ik toch vertrokken. Er was geen andere optie. Waar een ziektebriefje je nog indekt voor het niet uitvoeren van je taken op de werkvloer, heeft dat papiertje thuis geen enkele impact. Het enige wat je als moeder kan doen, is weglopen. En dat is dus wat ik heb gedaan deze week.

Meer lezen over Zeehond

De borstverpleegkundige komt de kamer binnen, installeert zich naast mijn bed en vraagt hoe het met me gaat. Het is de eerste dag na mijn operatie die met een medische term ‘tumorectomie’ heet. Nu ben ik net te weten gekomen dat mijn buurvrouw hier in deze ziekenhuiskamer door dezelfde diagnose een mastectomie heeft ondergaan, het wegnemen van haar twee borsten. En dat ik hier dus naast haar lig te herstellen van niets meer dan een sneetje in mijn borst en ééntje onder mijn oksel. Maar goed. Die borstverpleegkundige vraagt enkel aan mij hoe het gaat. Ik wil antwoorden maar ben wat afgeleid. Ik heb bij het binnenkomen namelijk gezien dat die verpleegster een doos bij zich had. Omdat ik het hoofdeinde van mijn bed wat heb opgericht om met haar te praten, valt ook die doos binnen mijn vizier. Hij staat naast haar op de grond. Het is een witte karton waarin 6 flessen wijn zouden passen. Dat het geen wijn zal zijn, heb ik wel door, tenzij dit een sketch zou zijn in ´’Loslopend Wild’ en haar volgende vraag nu zal zijn: ‘Wit wijntje?’

Meer lezen over Roze humor

Ik zit voor de dokter die afwisselend naar mij en naar haar scherm kijkt. Filip zit naast me en samen vernemen we in detail hoe de operatie volgende week zal verlopen. Op zich heb ik geen schrik voor een operatie. Je komt binnen in het ziekenhuis, gaat onder narcose en wordt pas terug wakker nadat alles is gepasseerd. Zo niet, deze keer. Blijkbaar moet ik vooraf nog een ganse batterij onderzoeken ondergaan, van puncties en inspuitingen tot foto’s en scans en word ik pas na de middag geopereerd. De dokter is uitverteld, maar wil mij niet zonder nazorg naar huis sturen. Ze belt een zorgkundige op die ons begeleidt naar een huiselijk ingericht kabinet. Er is een salonnetje in felle kleuren en een salontafel met doekjes voor het geval er iemand een snotneus krijgt.

Meer lezen over Feminisme

Ze hadden mij ervoor verwittigd: van zodra je 50 wordt, behoor je tot een andere doelgroep. Je bent geen midlife meer, je bent over de piek heen. Ik moest me vanaf nu verwachten aan publiciteit voor hoorapparaten, grijsdekkende shampoo’s, urine-absorberend ondergoed en uitnodigingen voor allerlei soorten bevolkingsonderzoeken. En inderdaad, mijn verjaardagscadeaus waren nog niet allemaal uitgepakt of daar stak er al een in de brievenbus. Het was geen laattijdige verjaardagskaart, geen uitnodiging voor een feestje, maar een roze brief met een vriendelijk verzoek voor de meest spannende selfie: een mammografie.

Meer lezen over Mammo

Het is een schok, 50 worden. Niet de leeftijd op zich -alles voelt nog hetzelfde als de dag ervoor- maar al de rest… De mensen rond jou beginnen zich ineens vreemd te gedragen. Sommigen kijken je ongelovig aan, speuren in je gezicht naar sporen van je leeftijd, rimpels of grijze haren en als ze die niet vinden, zeggen ze met een dreigende ondertoon: wacht maar…

Meer lezen over Tram 5

Ik ben geen ochtendmens en bij uitstek geen maandagochtendmens. Als ik mij al eens de zin van het leven afvraag, dan is dat op één of andere manier altijd op maandagmorgen. Ook al weet ik dat er geen slechter moment in de week is om mij die vraag te stellen. Niet nu, denk ik dan, niet hier. Filosofeer erover op vrijdagavond, achter een derde glas wijn met een stel vrienden en een portie tapas, of na een optreden waar je kiekenvlees van kreeg, of tijdens je vakantie op de rand van een zwembad, maar niet op maandagmorgen 7u. Filip heeft er geen last van, niet in het weekend en niet in de week. Hij springt altijd vrolijk uit zijn bed. Vaak is hij al een uur eerder op en komt hij dan rond 7u de kamer opnieuw binnen gehuppeld, luidop zingend van ‘Goeiemorgen morgen, goeiedag…’ Dan is het hek helemaal van de dam. Naast een ochtendhumeur zit ik dan ook nog eens opgescheept met zo’n irritant vrolijke oorwurm.

Meer lezen over Ochtendhumeur