Categorie: 2024

Vandaag is een bijzondere dag. Of ja, eigenlijk ook niet, want op zich is er niets anders dan gisteren. Er is alleen één klein dingetje gewijzigd, een cijfer op de kalender. Jawel, we zijn begonnen aan een nieuw jaar. En dat idee triggert de gedachte dat we op een of andere manier opnieuw kunnen beginnen. Ineens heeft iedereen het dus over ‘goede voornemens’. De voornemens variëren sterk, maar je kan ze grosso modo opdelen in twee groepen. Sommigen willen vooral méér van iets: meer sporten, meer lezen, meer sparen en anderen willen minder van iets: minder suiker eten, minder drinken, minder nieuwe kleren kopen. Ik voel een lichte voorkeur voor de visie van de eerste groep, maar ben er zelf nog niet helemaal uit. Zo’n levensbepalende keuze maken, dat is voor mij niet simpel. Want kiezen is verliezen. Ik heb het er al mijn hele leven moeilijk mee. Een keuze maken werkt verlammend, vooral als ik er te lang over kan nadenken.

Meer lezen over Voornemens

Het is iets na zeven ‘s morgens en nog pikdonker buiten. Ik voel me niet zo ‘zen’ als ik zou willen zijn wanneer het vakantie is en je op reis mag vertrekken, al snap ik niet hoe dat komt. Misschien omdat het de eerste keer is dat we naar Frankrijk rijden met onze nieuwe -weliswaar tweedehandse- auto. Het is nog wat wennen als je altijd met een camionette hebt gereisd waar er onbeperkt plaats was voor bagage en hond Lucy gezellig tussen ons in zat. Nu zit de te krappe kofferruimte volgestouwd met reistassen en ligt Lucy noodgedwongen op de achterbank. Filip is chauffeur en ik zit zwijgend voor mij uit te staren. Mijn blik dwaalt wat onwennig rond en blijft haken bij het dashboard dat vreemd genoeg in het midden zit in deze wagen, waardoor ik als passagier kan meekijken of er nog benzine genoeg is en of Filip niet te snel rijdt. Ik ben benieuwd welke dynamiek dat zal geven tijdens de autorit.

Meer lezen over Dashboard

‘Uit welk land kom jij?’ De vrouw met Afrikaanse roots naast me kijkt me vragend aan met haar donkere ogen. Ze heeft meteen door dat ik hier de vreemde eend in de bijt ben. Mijn bedoeling om deze infosessie zo onopvallend mogelijk bij te wonen, is duidelijk mislukt. Ik had nochtans een plaatsje gezocht ergens achteraan in het klaslokaal, maar na mij kwamen nog zoveel mensen binnen dat ik geleidelijkaan helemaal omringd werd en me nu te midden van de groep bevind als een illegale indringer. Ik beken dat ik gewoon uit België kom. Ze fronst haar wenkbrauwen en wijst naar het digibord waarop de titel van deze infosessie geprojecteerd staat: ‘Zorgopleiding voor anderstaligen.’

Meer lezen over Woordenschat

_{in memoriam aan mijn moeder}

‘Hij moet eruit!’ zegt mijn moeder, ‘als ik sterf, wil ik gecremeerd worden en dan moet pa ook uit die put.’ Het is niet dat mijn moeder stervende is, voor alle duidelijkheid. Haar enige mankement is haar fysieke conditie waardoor ze niet meer voor anderen kan zorgen, zoals ze al haar hele leven doet, maar de rollen nu omgekeerd zijn. Verbaal heeft ze geen beperkingen. Integendeel. Ze overziet alles, helderder dan ooit en spreekt klare taal. Dat ze er over enkele jaren niet meer zal zijn, zegt ze, waarna ze van haar koffie nipt, het kopje neerzet en mij een koekje aanbiedt. Meestal spreken we haar tegen als ze daarover begint, dat het nog niet voor direct is, dat ze daar nu nog niet over moet nadenken… Vandaag zeg ik niets, maar sla het koekje af.

Meer lezen over Graf

Maandagavond, kwart na elf ‘s avonds. Ik moet net ingedommeld zijn, als mijn wekker ineens afgaat. Hoe kan dat? Is het al morgen? Of was ik verstrooid toen ik de wekker instelde? Het zijn maar een paar dingen die je dan normaal zou bedenken. Maar ik niet, om de eenvoudige reden dat mijn hersenen nog niet wakker zijn. Het enige wat ik doe is mij machinaal oprichten en naar het ratelende ding naast me grijpen. Pas nu merk ik dat het toch niet mijn wekker is, maar een inkomende oproep die ik blindelings opneem. ‘Mama?’ Ik herken de stem van mijn oudste zoon en vraag me af waarom hij belt en niet gewoon op mijn kamerdeur komt kloppen. ‘Mama, ik zit vast in Brugge.’ Nu ben ik wakker.

Meer lezen over NMBS

Het is een noodzakelijk kwaad, een levensles, een ontgroeningsritueel. Zoals primitieve stammen hun kinderen rond de pubertijd het bos insturen om daar een periode alleen te overleven, zelf eten te zoeken en wilde dieren te bekampen, zo heb ik mijn zonen deze zomer onderworpen aan dat overgangsritueel dat in onze cultuur gebruikelijk is: een vakantiejob. Ik heb mijn welpen alleen en onbeschermd het wilde werkwoud ingestuurd en ze blootgesteld aan alle gevaren en risico’s die dat met zich meebrengt: van scheldende bazen tot noodlottige arbeidsongevallen, van pestende collega’s tot stressklachten en burn-out. Zoals verwacht kloegen ze wel eens na een zware werkdag. Ze vertelden hoe lastig het was, dat ze rugpijn hadden en zere voeten… Elke keer sprak ik hen moed in en zei dat ik ongelooflijk trots was. En heel af en toe liet ik me iets ontvallen over mijn vakantiejob van lang geleden, al vermoed ik dat ze mij niet geloofden en er zeker van waren dat ik overdreef.

Meer lezen over Vakantiejob

Ik zal het niet onder stoelen of banken steken. Het is (en blijft voorlopig) een droom om ooit een boek uit te geven. Ja, tuurlijk, ik ben er al aan begonnen, heb een half boek en heel wat andere ideeën in de kast liggen. Maar het is verdorie niet simpel. Schrijven vergt discipline om te blijven zitten, karakter om andere taken op je to-do-list te negeren en gezond egoïsme om je nu eens niets aan te trekken van huisgenoten die niet begrijpen wat je aan het doen bent. Thuis in je eentje aan zo’n project werken is niet altijd evident. En daarom hebben wij een snood plan bedacht…

Meer lezen over Schrijf!

Begin juli. Al mijn mannenvolk is erop uit. Sinds lange tijd heb ik het huis nog eens voor mij alleen. Enkel de kat houdt me gezelschap. Van zodra ik me ’s avonds in de zetel installeer met -jawel- een dekentje, komt ze zich op mijn schoot nestelen. We horen de regen kletteren tegen het raam en de auto’s maken een plenzend geluid als ze voorbijrijden. Het lijkt wel een herfstavond in oktober. Het enige wat anders is, zijn de programma’s op tv. Of ja, zelfs dat niet eigenlijk, want in deze periode zijn er alleen maar heruitzendingen en zelfs het nieuws brengt weinig nieuws.

Meer lezen over Weergoden