Categorie: 2023

‘Gaat het, mevrouw, wil je gaan zitten?’ Een verpleegster kijkt me bezorgd aan. Ik sta met een groen wegwerpschortje en een wit haarnetje in de operatiezaal. Bijna exact twee jaar geleden stond ik hier ook al eens. Toen met mijn oudste zoon. Nu met de jongste. Dat is niet door een bizar toeval, maar door pectus excavatum, een aangeboren erfelijke afwijking. ‘Nee het gaat,’ zeg ik zelfzeker, omdat ik ervan uitga dat ik het allemaal al eens heb meegemaakt. Ik ben voorbereid voor wat er staat te gebeuren. Eerst een epidurale naald steken, dat is even lastig, maar daarna mag ik bij hem blijven tot hij inslaapt en dan is het ergste voorbij. Maar helaas. Niets is ooit exact hetzelfde.

Meer lezen over Kinderziekenhuis II

Vrijdagnacht. Ik schiet wakker van iets, maar heb geen idee waarom precies. Er is niets te horen. Integendeel. In de kamer hangt een stilte, een onheilspellende stilte. Dat gebeurt bijna nooit. In onze straat is er normaal altijd wel iets of iemand die lawaai maakt. Ik spits mijn oren tot ik iets vertrouwds hoor: voetgangers die discussiëren -en denken dat niemand hen hoort-, een rammelende fietsketting, het irritante geluid van een brommer, een auto waarin een pre-party doorgaat van de fuif waar hij naartoe rijdt… Maar niets van dat. Dat kan maar één iets betekenen: het moet al heel laat zijn. Niemand is nog onderweg. Iedereen is waar hij moet zijn… Behalve Simon! Ineens ben ik klaarwakker.

Meer lezen over Black Friday

Ik ben blij dat ik ben, wie ik ben! Mattis was een jaar of vijf toen hij deze zin uitsprak. We zaten in de auto op weg naar de crèche. Hij had net minutenlang in stilte zijn twee jaar jongere broer naast hem zitten observeren. En dan kwam die zin eruit. Zo’n metafysische uitspraak van een kleuter op de achterbank. Ik had even tijd nodig om de betekenis tot mij te laten doordringen. Was het een uiting van dankbaarheid voor dat leven dat ik hem ongevraagd had geschonken? Of was hij gewoon opgelucht dat hij niet zijn broer was, dat hij niet gevangen zat in dat lichaam van een onhandige peuter met een vuile luier die onverstaanbare lettergrepen zat te kwijlen?

Meer lezen over Zin

Ik droeg hem al een tijdje mee. Hij zat verscholen in mijn binnenzak. Van daaruit luisterde hij stiekem de gesprekken af en beïnvloedde bijna ongemerkt mijn reacties. Net als Ratatouille, dat kleine ratje in die animatiefilm, dat van onder de koksmuts een beginnende kok hielp koken door aan zijn haren te trekken. Ook mijn geheime vriend werd steeds opdringeriger. Ik voelde hem alsmaar vaker ongemakkelijk wriemelen, als een vlinderrups die zijn cocon wou afwerpen. Hij was niet langer in toom te houden. Daarom ben ik vandaag zo opgelucht! Eindelijk kan ik Vleermuys de wereld insturen, om hem te laten doen waarvoor hij is geboren: schrijven! Teksten of copy -zoals hij dat zelf graag noemt- maar dan wel copy met vleermuys-effect.

Ja -ik weet het- een woordje uitleg is op zijn plaats… Wat heb ik met vleermuizen, wat heeft dat met schrijven te maken, en staat hier al geen kanjer van een spelfout om te beginnen?

verder lezen

Het is de eerste schooldag, ook voor mij. Vandaag start ik op nieuw werk met nieuwe collega’s, een nieuwe directeur, in een nieuw gebouw, met een nieuwe laptop, nieuw takenpakket, nieuwe wetgeving, nieuwe leraarskamer, nieuwe bureaustoel, nieuwe afspraken, nieuwe badge, nieuw uurrooster… Het enige wat nog altijd hetzelfde is gebleven, ben ikzelf, Iris, 48 jaar, beladen met dezelfde oude faalangst en dezelfde overgevoeligheid aan teveel nieuwigheid. Wauw, wat een match, dat belooft…

Meer lezen over 1 september

De laatste tijd moet ik vaak aan mijn vader denken. Vorig jaar was het twintig jaar geleden dat hij stierf, dat is al lang, maar toch. Vaders hebben een blijvende impact, zelfs nadat ze dit leven schijnbaar hebben verlaten. Een vader zit genesteld in je ziel, in je leven, in de keuzes die je maakt, in je angsten, in je gelukjes. Hij was geboren in de oorlogsjaren en leerde ons het belang van zekerheid, sparen, plichtsbewust en voorbeeldig zijn, studeren. Ik weet dat hij trots op mij was, niet dat hij dat ooit heeft gezegd -dat zei je toch niet zomaar tegen iemand- maar ik hoorde via anderen hoe hij vertelde dat ik op de universiteit zat, dat ik mijn diploma had behaald, dat ik vast werk had… Dat werk dus, dat ik net heb opgegeven… Dus ja, ik denk nog vaak aan mijn vader.

Meer lezen over Onze Vader

Dit is geen recensie. Daar durf ik me niet aan te wagen. Vooral omdat ik het nog niet heb uitgelezen, wat voor mijn doen bijzonder merkwaardig is. Want het gaat hier voor alle duidelijkheid over een boek van mijn nummer één auteur. Je weet wel, die opperschrijver die ik al vele keren in deze blog heb opgevoerd. Hij, die mijn liefde voor schrijven én lezen nieuw leven heeft ingeblazen. Die grote meneer met zijn koninklijke naam ´Ilja Leonard Pfeijffer’ heeft eindelijk een nieuw boek geschreven met de tongbreker als titel: Alkibiades.

Meer lezen over Recensie

Beste collega’s

Honderden, zoniet duizenden, e-mails, brieven, berichtjes, verslagen, uitnodigingen… heb ik naar jullie verstuurd, maar deze mail is verreweg de moeilijkste. Niet alleen omdat dit het eerste bericht is na een paar maanden afwezigheid, maar vooral omwille van de inhoud. Een persoonlijke boodschap die niet alleen een impact heeft op mij, maar ook op jullie.

Meer lezen over Afscheidsbrief