Intensief

Een paar jaar geleden werd ik door Libelle gecontacteerd. Ze waren op zoek naar een nieuwe columniste, en ik was samen met een viertal andere onbekende bloggers geselecteerd als mogelijke kandidaat. Toen ik het telefoontje aannam, stond ik het ene moment aan de grond genageld van ongeloof — hoe waren ze bij míj terechtgekomen? — en het volgende moment sprong ik een gat in de lucht. Dát was wat ik wou doen! Ze gaven me nog een weekje bedenktijd. Ik sputterde tegen dat ik die niet nodig had. Toch drongen ze erop aan. Er was namelijk een belangrijke voorwaarde…

De bedoeling was dat de lezers van het magazine het gevoel kregen dat ik hun vriendin was, dat ze mij via de columns leerden kennen, een inkijk kregen in mijn leven. Om dat te bereiken moest ik volledig authentiek schrijven: over mijn echte leven, over het wel en wee van mijn gezinsleden, hen bij naam noemen en hen opvoeren als herkenbare personages. Die bedenktijd kon ik bij nader inzien toch gebruiken — niet voor mezelf, maar voor mijn nevenpersonages. Hier kon ik niet alleen over beslissen. Ik legde het voorstel open en bloot op tafel tijdens het eerstvolgende avondeten en wees iedereen op zijn vetorecht. Niemand maakte er gebruik van. Meer nog: ze vonden het zelfs cool. De enige opwerping kwam van mijn oudste zoon, die liever geen al te gênante details wou delen met Libelle-lezers.

Soms moet ik hieraan terugdenken wanneer er weer iets voorvalt in ons gezin. In welke mate is dit voor publicatie vatbaar? Zoals vandaag, terwijl ik naast Mattis zit op de afdeling intensieve zorgen. Hij ligt in een bed met infusen die overal aan hem vasthangen. Links en rechts van zijn hoofdeinde piepende toestellen en een scherm met zijn parameters: springende lijntjes en pinkende cijfers die bijna speels en onschuldig lijken, zolang ze niet noodzakelijk zijn om je in leven te houden. Hij is nu al een paar dagen wakker en mag al eens iets kleins eten. Zijn hoofdeinde staat schuin waardoor we elkaar kunnen aankijken. Ik heb een appel in partjes gesneden en geef hem een stukje dat hij traag opknabbelt.
‘Ga je hierover schrijven, mama?’ vraagt hij.
Ik ben wat verrast door de vraag. Schrijven is het laatste waar ik de afgelopen dagen aan heb gedacht.
‘Voorlopig ben ik daar nog niet aan toe,’ zeg ik eerlijk, ‘en ik vermoed jij ook niet.’
‘Maakt mij niet uit,’ zegt hij, ‘zolang je er maar geen medisch verslag van maakt.’

Wanneer ik thuiskom, zie ik mijn laptop op de keukentafel liggen. Ik ga ervoor zitten, open een leeg werkblad en staar een tijdje naar het witte scherm. Schrijven is een vorm van verwerken. Je deelt gebeurtenissen op in hapklare stukjes, net zoals een appel die je in partjes verdeelt. Door het schrijven worden ze beheersbaar— je krijgt er controle over. Maar dit hier is van een andere orde. Een zoon die op de intensieve belandt. Dit is geen snel verteerbare appel. Het is een brok taai, draderig vlees. Als je niet oplet, blijft er een stuk in je luchtpijp steken en stik je erin. Het is een oefening in loslaten, zou je kunnen denken, maar zelfs dat is een understatement. De laatste dagen hadden meer weg van een examen dan van een vrijblijvende oefening, het was erop of eronder. Het was niet om te proberen; het was voor echt. Ik heb alle controle moeten afgeven. Niet ik, maar de dokters stonden rond zijn bed, met drie, toen zijn parameters een gevaarlijke spel speelden. Het was vier uur in de nacht. Het enige wat ik kon en mocht doen was wachten. Ik zat in een helverlichte wachtzaal. Er was een digitale klok met rode cijfers. Ik moest het doen met wat troostende woorden van een verpleegster en een tasje kamillethee.
Ik leg mijn vingers op het toetsenbord en laat ze begaan. We zien wel wat er komt. En mijn zoon heeft vetorecht.

Uiteindelijk hebben ze een andere columnist gekozen. Niet eens iemand van mijn onbekende medekandidaten, maar een bekend persoon — vermoedelijk in de veronderstelling dat de lezers die veel sneller in hun harten zouden sluiten. Of dat gelukt is, weet ik niet. Ik heb de Libelle nooit meer gelezen. Maar ik ben blijven schrijven. Over het echte leven.