Ochtendhumeur

Ik ben geen ochtendmens en bij uitstek geen maandagochtendmens. Als ik mij al eens de zin van het leven afvraag, dan is dat op één of andere manier altijd op maandagmorgen. Ook al weet ik dat er geen slechter moment in de week is om mij die vraag te stellen. Niet nu, denk ik dan, niet hier. Filosofeer erover op vrijdagavond, achter een derde glas wijn met een stel vrienden en een portie tapas, of na een optreden waar je kiekenvlees van kreeg, of tijdens je vakantie op de rand van een zwembad, maar niet op maandagmorgen 7u. Filip heeft er geen last van, niet in het weekend en niet in de week. Hij springt altijd vrolijk uit zijn bed. Vaak is hij al een uur eerder op en komt hij dan rond 7u de kamer opnieuw binnen gehuppeld, luidop zingend van ‘Goeiemorgen morgen, goeiedag…’ Dan is het hek helemaal van de dam. Naast een ochtendhumeur zit ik dan ook nog eens opgescheept met zo’n irritant vrolijke oorwurm.

Laat het duidelijk zijn: niemand kan je helpen als je ochtendhumeur hebt. Vooral niet die mensen die er geen last van hebben. Integendeel, het werkt averechts. Als ik dan uiteindelijk toch ben opgestaan en als een zombie met mijn haar in de war naar beneden ben gestrompeld, helpt het dus echt niet als hij mij probeert op te monteren met ‘goeiemorgen prinses!’ Ik kijk hem dreigend aan, van tussen met ongekamde haren door, klaar om uit te halen als een geïrriteerde kat als hij nog één toenaderingspoging onderneemt.

En nee, het is niet omdat ik moet gaan werken. Want ik doe mijn werk écht graag. Maar dat besef ik alleen niet op maandagmorgen. Dan zit mijn hoofd vol mist. Die heeft tijd nodig om op te trekken. Waar die mist vandaan komt? Geen idee. Het is een soort shockeffect. Het contrast is wat mij betreft te groot tussen de weekends waarin je je goesting doet, op je eigen tempo leeft, en op maandag dan ineens weer alles moet heropstarten, keurig in de pas lopen en strak getimede schema’s opvolgen. Het voelt even lastig als wanneer je in volle vaart met de fiets hebt moeten afremmen voor de rode lichten en je je dan weer op gang moet trekken, het is bergop en je versnellingen staan nog te hoog. Alles kraakt en kreunt, je knieën doen pijn van het duwen en nog raak je nauwelijks vooruit.

Maar dan is er koffie. Koffie met een wolkje stilte. Ik kijk naar buiten. Een zweem van zonlicht hangt in de lucht. Ik hoor het geluid van de wind door de bomen. De vogels fluiten. Zij stellen zich geen vragen. Alles is zoals het hoort te zijn. De mist in mijn hoofd trekt langzaam op. Ik neem een douche, spoel alle resten humeurigheid van mij af en vertrek naar mijn werk, neuriënd, van goeiemorgen morgen, goeiedag…