Inspiratie

Op donderdag komt de poetsvrouw, eten we meestal spaghetti, zetten we de vuilniszakken buiten en vertrek ik rond 19u. Met muziek in mijn oortjes, spring ik op mijn fiets en rij ik op een gezapig tempootje naar het centrum. ‘It’s a beautiful life’ zingt de zanger en hij heeft gelijk, vind ik. Zie mij hier rijden. Me, myself and my laptop. Op weg naar mijn date, naar mijn vriendinnen van het geschreven woord, om te doen wat ik het liefst doe: schrijven. Al weet ik nog totaal nog niet waarover. Maar dat is het concept van de avond, ik laat de inspiratie komen en als die niet komt, drink ik wel een Apérol -en anders ook.

Het licht springt op rood. Ik trek mijn remmen dicht, zet mijn voet op de grond en kijk wat doelloos rond. Aan de overkant van de straat is er een groot appartementsblok. Het is recent gerenoveerd. De gevel is schitterend wit geschilderd en de balkonnetjes kregen een glazen afsluiting waar je gemakkelijk doorheen kan kijken. Ideaal voor nieuwsgierige gluurders zoals ik. Achter sommige helverlichte keukenramen zie ik een hoofd bewegen. Vermoedelijk iemand die aardappelen staat te schillen of af te wassen. In de woonkamers is het licht meestal gedempter, hier en daar een lampje dat brandt of de flikkering van een tv-scherm. Ik vind het een fascinerende kijkdoos, die 50-tal gelijke woonblokjes heel compact op elkaar gestapeld. Elke flat is identiek van vorm, waardoor je zou denken dat ze onderling verwisselbaar zijn, zoals schuifjes in een gigantische ladenkast. In elk schuifje speelt zich een ander leven af, maar de verhaallijnen kruisen elkaar in de gangen, raken met elkaar verstrengeld in de lift, waardoor alle bewoners onvermijdelijk verbonden zijn.

Ria van het vijfde staat tegenover Robert in de lift. Ze klaagt over Yolanda, van het zesde net boven haar, omdat ze altijd met hakken rondloopt waardoor Ria haar de hele dag hoort rondstappen, altijd maar dat getik, gek wordt ze er van. Robert knikt, maar blijft wijselijk op de vlakte. Hij weet hoe dat gaat met Ria, dan zegt ze achter zijn rug dat hij er ook over heeft geklaagd, en Yolanda is zijn nieuwe buurvrouw daar kan hij maar beter op goeie voet mee staan. Het is trouwens ook geen onknappe verschijning moet hij toegeven -niet luidop uiteraard- die Zuiderse zwierigheid, dat Hollands accent, wie wordt daar niet vrolijk van… De lift stopt, de deuren schuiven open. Beide schrikken als ze uitgerekend Yolanda zien verschijnen die op de lift stond te wachten. Robert trekt zijn tanden bloot en Ria doet een poging daartoe, waarna hun beider blik onvermijdelijk naar beneden glijdt, naar die schoenen, met hakken. ‘Dag buurman,’ zingt Yolanda, ‘blij dat ik jou zie. Mag ik iets vragen? Heb jij toevallig een laddertje? De lamp in mijn slaapkamer is kapot en ik kan er niet bij om die te vervangen?’ Ria maakt zich uit de voeten, Magda van het gelijkvloers wacht op haar. Sinds de dood van haar man kijken ze elke avond samen naar Thuis, maar tijdens de begingeneriek, kan ze het niet laten en vertelt ze het aan Magda, dat Yolanda Robert heeft uitgenodigd in haar slaapkamer! Ze schudden allebei meewarig hun hoofd. Als daar maar geen vodden van komen…

Groen licht. Ik zet mijn voeten weer op de trappers en duw mezelf op gang. ‘It’s a beautiful life, blijft de zanger aanhouden… Maar ik moet nu dringend voortmaken, een tandje bijsteken, kwestie van de inspiratie bij te houden.