Veranda

Tot nu toe deed ik het aan de keukentafel, voor de tv, in bed, op Filip zijn bureau, in de auto, in de bibliotheek, op de trein… Want ja, schrijven kan je in principe overal. Maar toch. Het is niet altijd evident. Want schrijven is zo’n onzichtbare bezigheid. Vanuit het perspectief van huisgenoten en passanten zit je gewoon maar wat naar je laptop te staren waardoor je evengoed op vragen kan antwoorden als ‘Zijn er nog verse kousen gewassen?’, ‘Wil je snel eens deze nota in mijn schoolagenda ondertekenen?’, ‘En oh ja, mag er een meisje blijven slapen dit weekend?’ Het is zoals een soldaat die zijn dagboek zou schrijven vanop de frontlinie. Er valt al eens een bommetje hier en daar dat je ondertussen moet proberen te ontwijken. Wel. Groot nieuws! Vanaf nu ben ik gepromoveerd. Ik heb nu mijn eigen schrijfplek! Mijn bunker waarin ik me veilig kan terugtrekken van alle tumult op het front.

Schrijven is niet gewoon achter je pc gaan zitten en tokkelen. De beste ideeën of zinsconstructies schieten je meestal te binnen op momenten dat je niet eens een laptop in de buurt hebt. Maar net voor je inslaapt, of terwijl je de hond uitlaat en je je vooroverbuigt om een nog warme drol in een zakje te doen. De kunst is dan om ook die woorden ergens in je hoofd in te pakken, zo intact mogelijk, met behoud van alle nuances, zodat je ze later gewoon maar hebt uit te pakken. En eens je daaraan toe bent, heb je écht focus nodig. Elke seconde verstrooiing kan er al voor zorgen dat één van die vluchtige, maar misschien wel cruciale ideeën, je ontsnapt en je de link kwijtraakt die naar de pointe had moeten leiden. Het resultaat is hetzelfde als wanneer een verstrooide bakker zijn oven opentrekt midden in het bakproces: een mislukte cake. Maar vanaf nu geen misbaksels meer ten huize Vleermuys want: De veranda -vroeger gewoon veranda- kreeg een make-over en is nu mijn bureau.

Ik weet het. Dat woord veranda. Het roept onvermijdelijk een beeld op van zo’n oer-Vlaamse kille plastieken aanbouw met glazen dak en afgedankte tuinmeubels. Dat wil ik toch eerst even bijstellen via een verbale 360° tour: we zien zwarte raampartijen, parketvloer, witte plafond en een roze muur… Tja, dat laatste was niet de bedoeling, om eerlijk te zijn. Dat komt omdat we een pot verf kochten waarop in grote letters ‘terracotta’ stond. Al vanaf de eerste verfstreek die Filip op de muur zette, zag ik weinig sporen van het diep oranje dat je dan verwacht. Maar ik ben altijd inschikkelijk -zelfs met verf. Dus wou ik de pot nog een kans geven. Ik dacht ‘misschien moet het eerst wat uitdrogen’, en toen het droog was dacht ik ‘misschien ligt het aan de lichtinval’, en nadat ik de kamer in alle mogelijke lichtschakeringen had gezien en op geen enkel moment ook maar iets van gebakken-aarde-kleur had gespot, dacht ik, ‘misschien moet er nog een extra laagje op’, pas na de vierde laag heb ik het opgegeven en dacht ik ‘ach, het staat er nu op’…

En al bij al, welke kleur er nu precies aan de muur hangt, is uiteindelijk niet zo belangrijk. Om te schrijven zit ik met mijn rug naar de muur, en als ik opkijk, zie ik de tuin, de laurierboom, de houten tuinwand en het boeddhahoofd dat sereen voor zich uitkijkt en altijd tevreden is met alles zoals het is. Nee, iets anders is veel bepalender, en net dat ontbrak nog toen we onze veranda aan het inrichten waren. Ik had al gezocht in Ikea, op Bol.com, op rommelmarkten en in interieurzaken. Nergens vond ik mijn ding. Tot Filip op een dag thuiskwam met het nieuws dat hij ergens iets op de kop had getikt. Het bleek een tafel te zijn. Een robuust houten onderstel met daarop een werkblad in een soort van visgraatmotief. Het patroon deed mij denken aan chique parketvloeren in statige herenhuizen. Vandaar dat ik meteen enthousiast was toen hij het ding uit zijn camionette had geladen. Ook al waren er duidelijk zichtbare gebruikssporen, wat krassen en vlekken, ik voelde het meteen: dit was een meubel met geschiedenis. En inderdaad. Mijn vermoeden werd bevestigd toen hij verklapte dat dit een afdankertje was uit een oud notariskantoor. Ik streek met mijn vingertoppen over het werkblad, de nerven van het hout… Op dit tafelblad waren contracten afgesloten, huwelijksaktes getekend, tranen gemorst, vuisten geslagen, om nog te zwijgen over wat er onder tafel allemaal was gebeurd, stampen gegeven, geld geschoven, over billen gewreven. Op deze tafel lag een patine van pure authentieke emotie. Alleen dit meubel kon van de veranda een echte schrijfkamer maken.

En sindsdien schrijf ik ongestoord, terwijl de strijkmanden boven aandikken, de nota’s ongetekend blijven. Er mag een bom ontploffen in onze huiskamer, veel kans dat ik het niet zal horen. Want ik zit in trance te schrijven aan mijn tafel van duizend-en-één verhalen.